Hoe het allemaal begon...of een droom die werkelijkheid werd...."The Polleke-story"
polleke

40 jaar geleden, ik was toen amper 10, kreeg ik elke maand van één van mijn nonkels, die in een drukkerij werkte, een aantal druk-test-exemplaren van het Tijdschrift "Aviation" die anders toch maar in de prullenbak zouden belanden. Telkens, zodra ik maandelijks dat tijdschrift in mijn handen kreeg, zocht ik naarstig naar de katern van "Le parachutisme sportif"...Dat was zowat het enige onderwerp dat sterk mijn aandacht trok. Al die vliegtuigen in volle glorie tentoongesteld, konden niet optorsen tegen de dappere mannen die zich uit een vliegtuig naar beneden stortten om vervolgens zacht zwevend aan een hoop stof en touwen naar de aarde af te dalen. De vlucht naar het onbegrensde...

Gezien het tijdschrift in 't Frans was en ik daar toen nog niet veel kaas van had gegeten, beperkte de bevrediging mijner zinnen zich voornamelijk tot het prentjes kijken en fantaseren...Enkele jaren later, ik moet toen zowat 13 geweest zijn, ontsproot zich aan mijn brein een gedurfd plan.... Daar mijn vader, van beroep technisch tekenaar, thuis af en toe professioneel bezig was om bouwkundige tekeningen te maken, had hij zich een tekenplank aangeschaft en als ik daar gebruik van zou kunnen maken , dan zou dat voor mij een uitstekend hulpmiddel zijn om mijn plan te realiseren. Mijn doel was simpel, doch gewaagd : "Zelf een echt valscherm maken" ...Neen, het zou geen valscherm worden om zelf mee uit een vliegtuig te springen, dat zouden mijn ouders toch sowiezo niet toestaan, maar ik zou een verkleind model maken en er een grote "teddy-beer" aanhangen...Hij, Polleke, moest en zou mijn test-piloot worden en daar waar anderen op die leeftijd dat pluchen ding nog mee hun bed inzeulden om het te knuffelen, daar was ik steeds bezig hem moed in te praten om de 1ste stap in het luchtledige te wagen...Mijn plan kreeg vorm...Des te meer tijdschriften ik kreeg, des te meer werd het me duidelijker hoe ik die vod in elkaar zou knutselen...

Uren stond ik aan de tekenplank, telkens mijn vader werken was...Hij moest het eens weten, dat zijn zoon aan 't tekenen was op zijn nieuwe tekenplank...Hij zou 't niet graag gehad hebben...En ik maar lijnen trekken, gommen en weer lijnen trekken...en veel rekenen...want zo'n model van een foto uitvergroten, daar moet je kunnen voor tellen, schatten en vooral veel aandacht hebben voor verhoudingen en afstanden...Elk vlak van het valscherm op de foto, werd minitieus uitvergroot, paneel per paneel. Een ingenieur had het niet beter gekund...Elk paneel werd nadien uitgeknipt in papier en zorgvuldig genummerd om vergissingen uit te sluiten...Dat kon ik Polleke toch niet aandoen...Een valscherm dat niet opende...of waar je niet zalig mee naar de aarde kon zweven...  

Mijn moeder, huisvrouw van beroep, had de luxe een eigen naaimachine te bezitten, zo'n model dat in een tafelmeubel ingebouwd was en waarvan je de voordeur opendeed om dan het deksel open te klappen en als een "Deus Ex Machina" een machine te voorschijn te toveren en klaar was Kees, je had een stikmachine...Na veel bedelen, smeken, afwassen en andere klusjes doen, kreeg ik dan uiteindelijk toch de toestemming om die naaimachine eens te mogen proberen...Mijn moeder zag het wel zitten, een zoon die voor haar kleedjes maakte, broeken inkortte en zelf ritsen verving, daar had ze zelf de grootste moeite mee...gans de familie kon met zijn garderobe passeren om te laten retoucheren, dat was meegenomen....En ik was meer dan blij omdat ik de kans kreeg om te stikken...Mijn plan kreeg vorm...

Het was nu enkel nog een kwestie van de juiste materialen vast te krijgen...Mij ma had nog wat overschot van gordijnenstof liggen, maar dat zou voor Polleke zijn benen bij de landing alleen maar rampzalige gevolgen kunnen hebben..dus ikke mijne spaarpot opengebroken en de eerstvolgende woendag met mijn fietske naar Diest markt om er wat 'voering'-stof te gaan kopen om mijn plan te realiseren. Die marktkramer moet gedacht hebben : "Wat komt da manneke hier nu "voering"-stof kopen voor zijn moeder" en dan nog zoveel in éne keer en dan nog in zo'n rare kleuren, zwart , geel en rood ???...Ik was vastbesloten ..het zou een Belgische vlag moet worden. Al de militairen in Schaffen sprongen daar mee en Polleke zou daar niet moeten voor onderdoen...Mijn spaarpot was quasi leeg, maar ik had mijn materiaal en Polleke was blij...    

En zo maakte ik dan gebruik van mijn moeders naaimachine om mijn eerste valscherm in elkaar te knutselen. Na meerdere dagen onophoudelijk rechtdoorstikken, zigzaggen en kapotte naalden vervangen (alle begin is moeilijk), was mijn eerste spinsel klaar...de parachute van Polleke, het beertje...een rasechte kopie van een "Olympic" de Jaguar van de valschermen op dat ogenblik...IR. Lemoigne (de ontwerper van de Olympic) zou jaloers geweest zijn, moest hij dat gekund hebben op die leeftijd....

De eerste testen om het valscherm in de wind te houden en te laten "openblazen" lieten al dadelijk doorschemeren dat mijn inschatting van proporties wat met de natte vingers waren geweest en Polleke wat aan zijn gewicht zou moeten doen. 't Manneke woog op zijn minst 10 kilo te weinig voor de oppervlakte van het valscherm. Dus zat er niks anders op dan een operatief ingrijpen. Polleke moest en zou bijkomen, dus heb ik hem dan maar op de operatietafel gelegd, hem voorzichtig en vakkundig opengesneden, opgevuld met loodzakjes en nadien met kennis van zaken terug aan elkaar genaaid. Hij overleefde deze operatie wonder boven wonder en niets stond hem toen nog in de weg om mijn droom te realiseren... 

En ikke zo fier als ne gieter de eerstvolgende zaterdag met mijn fietske naar Schaffen met Polleke onder mijnen "snelbinder" om aldaar te bedelen aan één of andere instructeur om mijn beerke mee te nemen naar boven en op 1500 voet (de exit hoogte van de ronde bollen met static-line destijds) uit de Cessna te smijten...allé droppen (da woord stond mooier)...

Toeval wil dat ik terecht kwam bij den André (Van Mensel), de broer van...en hij, avonturier zo als hij was, was maar al te gretig om dit experiment uit te voeren. Zo gezegd zo gedaan, Polleke, nen laatste knuffel gegeven en de "Cessna" in, taxiën en take-off...

Zou de "voering" het houden, zouden de lijnen goed vastzitten, zou het plooien wel OK zijn ??? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden....En toen kwam het bevrijdend moment...Blue Sky, zoemende motor, Coupé...Een stip onder de vleugel...hé een parachutist die uit 't vliegtuig springt...Zwart, geel, rood, groen, blauw...een Olympic opent zich perfect...Polleke geniet intens..en ik nog meer...;-))))

En zo zag Polleke en zijn "chute" eruit....Deze koepel was een exacte kopie van een Olympic van EFA (Etude et Fabrication Aéronautique) maar dan op schaal 1:2...Je zal het misschien niet geloven, maar dit valscherm bestaat de dag van vandaag nog steeds en ligt ergens op mijn zolder weggeborgen in een diepe kist samen met een aantal andere mooie herinneringen uit mijn jeugd....  

 

In totaliteit maakte Polleke zo wat 52 sprongen over een tijdsperiode van ongeveer 2 jaar. Elke sprong werd minutieus gelogd in een sprongboek, zoals gebruikelijk bij "echte" para's en zelfs indien de mogelijkheid er was, afgetekend door de instructeur die 't beerke buitenkieperde. Zijn sprongboekje koester ik nu nog steeds als een waardevolle herinnering...

Nadien heb ik mezelf dikwijls de vraag gesteld wie nu eigenlijk het grote kind was, ik of die instructeurs, maar feit is dat ze er allemaal van genoten. Althans dat was mijn vaststelling, vermits geen enkele instructeur aan mijn smeekbeden kon weerstaan en ze allen meer dan verheugd waren om Polleke mee te zeulen naar boven....

Enige tijd later...

Gezien het feit dat "skydiven" zelfs toen een redelijk kosteljke bedoening was en ik nog steeds niet oud genoeg was om deze sport te beoefenen, restte er mij niet veel meer dan zelf wat experimenteren om door het luchtzwerk te zweven. Dus kroop ik opnieuw achter de tekentafel en voilà een prototype van de zowat eerste "square" zag het daglicht. Ons moeder haar stikmachine moest er weeral aan geloven. En zie hieronder wat ik realiseerde. "Dummy's" om dit nieuwe prototype te testen had ik niet, dus moest ik er maar zelf aan gaan hangen. Na wat zoeken vond ik de perfecte locatie om dit probeersel uit te testen. Enkele km thuis vandaan was er een zandwinningsgebied waar er een heuvel ontbost was en men zand afgroef. Deze zandput leende zich uitstekend om mijn nieuw prototype uit te proberen. Een dik touw onder de oksels waaraan links en rechts de touwen van mijn nieuw experiment werden vastgeknoopt en "en avant la music"...Ik liet de wind mijn nieuwe koepel opblazen tot ie rechtop stond en dan moest ik enkel nog een paar stapjes zetten om tot aan de rand van de afgraving te stappen...Even diep ademen en..."That's one small step for a man..., one giant leap for mankind". Enkele seconden vloog ik dan door het luchtruim. De landing was steeds redelijk "sec" maar dat weerhield mij er niet van om deze vlucht tot vervelens toe opnieuw te doen...Zalig...Leonardo Da Vinci moest eens weten wat een geneugte ons moeke haar stikmachine hier had gemaakt...

                                         

Op 30 augustus 1973 maakte ik dan eindelijk zelf mijn eerste sprong uit "het varken" bij de militairen te Schaffen.

Deze ballonsprong was het begin van een lange springcarrière en Polleke raakte in de vergeethoek....

't Was zoveel plezanter om zelf onder zo'n valscherm te hangen dan achter Polleke aan te lopen...

  

 

Groot was echter mijn verlangen om na deze eerste ervaring in het valschermspringen, zo snel als mogelijk lid te worden van de burgerclub om te gaan springen zoals de "echten". Die "kaki" ronde bollen was maar niks in vergelijking met de veelkleurige bestuurbare valschermen waarmee de "skygods" sierlijk draaiend kwamen aangezweefd en na wat omwentelingen keurig en netjes in de kiezeltjes van de "Cible" ploften..Maar mijn financiële situatie als humaniorastudent wierp behoorlijk wat roet in 't eten...en ik moest dit plan dan ook onfortuinlijk opbergen en mijn toevlucht nemen tot andere aanverwante bezigheden...

Om toch nog in de "lucht"-sport te blijven, heb ik mij dan maar op modelbouw gestort. Dat was althans betaalbaar voor mijn beurs. Dus  werd ik lid van de DMC (Diest Modelbouw Club). 't Was aldaar dat ik  "Willem" (één van onze huidige Cessna Caravan piloten, Guillaume Bosmans)  leerde kennen. Hij leerde me vliegen met een schaalmodel. En ik kan je verzekeren dat dit alles behalve makkelijk is. Er sneuvelden dan ook meerdere van die balsahouten toestelletjes alvorens ik in staat was om op een ordentelijk manier zo'n kist aan de grond te zetten zonder brokken.

En wat bleek nu, ook Willem had 2 jaar eerder dan mij dezelfde cursus bij 't leger van de N.F.B.P. (Nationale Federatie van Belgische Para's) gevolgd en er leren springen uit de ballon en zelfs uit de C-119 "Flying Boxcar". Een bloedbroederschap was het resultaat van onze ontmoeting...Wij zouden de rest van ons leven onafscheidelijke vrienden blijven...  

Gedurende deze fase, bleven wij ons dapper elke 1ste zaterdag van de maand aandienen om in het leger de karig bedeelde onderhoudssprongen uit te voeren. Onderstaand, zie je ons samen met nog 2 andere kameraden, wachtend op de "Tarmac" te Melsbroek (15de wing) alvorens in te schepen in een C130-Hercules vliegtuig. Willem 2de van links en ik helemaal rechts...

 

Een paar jaar later, ik had toen zo wat 45 sprongen met automatische opening achter de rug, werd ik uiteindelijk in 1976 na enkele vakantiewerkjes, lid van Paraclub Schaffen en leerde ik "vrije vallen"... Al snel voelde ik mij aangetrokken tot het competitie-gebeuren en samen met enkele enthusiaste jonge springers vormden wij het ploegje "The Sky Guys"...Hieronder zie je ze van links naar rechts : Dirk Boidin, Francis Hermans ,Bob Deplée (mijn schoonbroer) en mezelf.

 

Onder begeleiding van Felix Hermans (de toenmalige centrumleider) en Fernand Adams ("Fernanke") de enige BLOSO trainer die Vlaanderen toen rijk was, legden we ons toe op de wedstrijd disciplines Stijl en P.A. "Précision d'atterrisage". 

Van RW "Relatif Work" was er amper sprake en dit stond nog maar in zijn prille kinderschoenen. Freestyle, Skysurf, e.d. bestonden zelfs helemaal niet.

Stijl bestond uit een solo sprong vanaf een hoogte van 6500 voet (2000 m) met een valtijd van ongeveer 30 sec tijdens de welke men een vooraf vastgesteld aantal figuren moest uitvoeren tegen de klok. Deze reeks opgelegde figuren bestond steeds uit 4 draaien van 360° in het platte vlak en 2 salto's achterwaarts. Er bestonden 4 mogelijke combinaties van deze reeksen. Zo moest voor reeks 1 bijvoorbeeld volgende bewegingen achtereenvolgens uitgevoerd worden : 1 draai naar links, gevolgd door een draai naar rechts, dan een salto achterwaarts en wederom opnieuw 1 draai naar links, gevolgd door een draai naar rechts, dan een salto achterwaarts. De sprong werd steeds visueel gevolgd door een aantal "judges" vanaf de grond door middel van zeer sterke verrekijkers op statief. En de tijd werd gechronometreerd vanaf het inzetten van de 1ste draai tot het beeindigen van de 2de salto.   

Bij een P.A. sprong was het de bedoeling om af te springen van een hoogte van 1000 m, maximaal 10 sec vrije val uit te voeren en vervolgens met geopend valscherm te proberen landen in de buurt van of indien mogelijk zelfs op een D.C. (Dead Center) van 10 cm diameter. Dit mikpunt werd steeds geplaatst in het midden van een hoop zand of kiezeltjes. Deze grind- of zandbak zorgde ervoor dat de landing afgeremd werd, zodat de valschermspringer zich niet kwetste. 

De wedstrijd-microbe had mij al snel in zijn macht...En resultaten bleven niet uit....P.A. bleek één van mijn sterkere kanten te zijn...Foto hieronder toont de landing tijdens een training sprong.

Polleke werd nog eens onder 't stof vandaan gehaald en ik nam hem zelf mee naar boven om hem te droppen met static-line waarvan hier de getuigenis. 

En dan kwam de tijd dat Polleke rijp was voor zijn eerste "chute (libre)". Hij had binnen een minimum van tijd al voldoende sprongen met automatische opening want bijna elke instructeur vocht ervoor om hem mee te nemen en hem uit de Cessna te kieperen. Dus werd het tijd dat ik iets bedacht om ook hem, zoals de echten, een ware vrije val te laten maken. Misschien was ik later toch wel beter ingenieur geworden dan wat ik nu doe professioneel...Ik bedacht toen namelijk een systeem dat automatisch na verloop van een aantal sekonden Polleke's valscherm activeerde...Airtec moest eens weten, ze hadden zowaar nog wat ideeën kunnen opdoen bij mij...Resultaat van mijn hersenspinsel werd een vierkante houten kratje van +/- 20 op 20 cm waarin ik een wekker fixeerde. Dit kratje werd wederom vakkundig chirurgisch ingeplant in Pollekes buik. Op het opwindsysteem van deze wekker braseerde ik  (allé om eerlijk toe te geven, 't was veeleer "plakte ik met soldeerlood") een "hobby-mes". De bedoeling was dan dat men de wekker zou laten aflopen door een pinnetje op de achterzijde uit te trekken, zodoende dat het gefixeerde "hobby-mes" zou beginnen ronddraaien en dan na verloop van een aantal sekonden een touwtje zou doorsnijden. Dat touwtje was bevestigd aan een handle die een zeer zware elastiek in opgespannen toestand vasthield. Zodra deze handle na doorsnijden van het touwtje de elastiek losliet, werd er een kabel getrokken die het harnas ( en tevens de parachute) opende...Spijtig genoeg heb ik hiervan geen fotoos...'k Ben er nog steeds fier op dat Polleke zelfs deze pogingen overleefde...Door dit systeem kon hij een vrije val maken van ongeveer 10 sekonden...dan werd onverbiddelijk het touwtje doorgesneden en begon zijn valscherm zich te openen...en dan maar zalig bengelen naar moeder aarde toe.      

Op onderstaande foto zie je Polleke in volle actie tijdens één van zijn eerste vrijevallen...Hij doet een exit die menig skydivers, zal doen kwijlen...Dit fragment staat in mijn geheugen gegrift tot het einde mijner tijden...Slechts éénmaal in mijn leven tot dusver heb ik dit herbeleefd...Namelijk toen mijn eigen zoon, Grim zijn eerste vrije val deed..maar hierover later...

Steeds meer en meer sprongen maakte ik...En toen kwam de eerste wedstrijd, het Belgisch Kampioenschap te Fosse-La-ville in 1977 als ik mij niet vergis, 't is ook al zo lang geleden. De wedstrijd regende zo wat uit. De weergoden waren ons niet gunstig gezind maar desalniettemin slaagden we er toch in om 2 wedstrijdronden P.A. af te werken. Na deze 2 ronden stond ik gerangschikt op de 2de plaats van 42 deelnemers. Wie had dat ooit kunnen denken? Met uitzondering van Roger Knuts, liet ik gans de militaire ploeg een poepje ruiken.

Ze roken echter nog meer, namelijk ambitie en misschien ook wat talent. Ik werd door hen benaderd en kreeg het voorstel om als militaire dienst (die toen nog verplicht was en die ik nog moest uitvoeren) te opteren voor het regiment Paracommando. Zodoende zouden ze me de mogelijkheid kunnen bieden om opgenomen te worden in de militaire ploeg en alzo professioneel te gaan valschermspringen. "Jumpen" en er nog tevens voor betaald worden ook...Jawadde...Ik moest daar niet al te lang over nadenken, zo'n oppurtiniteit diende zich waarschijnlijk geen 2de maal aan. En zo gezegd, zo gedaan.

Eind 1977 tekende ik een contract als tijdelijk vrijwilliger bij het Belgisch Leger en na mijn opleiding in het 1st Bataljon te Diest en het behalen van mijn rode muts werd ik opgenomen in het team de " Black Devils". Een droom begon werkelijkheid te worden...

Op de foto hierboven zie je de militaire ploeg in de periode 1979-1980. Van links naar rechts onderaan : Tony Heyman (trainer), Maurice Hoex, Benny Vanbiesen &  Jim Fourie. Van links naar rechts in de helicopter : Harry Swinnen, Tony Decoeyer, Fred Sody & Dirk Boidin. Achteraan in de heli zie je "de Red" Buckincx, de "Allouette II pilot" die ons ontelbare keren naar boven bracht om ons "ding" te doen...Proberen de beste te zijn... 

Twee jaar heb ik met hart en ziel getraind en wedstrijden gesprongen...Menige stages in het buitenland werden er doorgemaald tijdens deze periode.

Bekroning van deze tijd is voor mij zonder twijfel mijn laatste wedstrijd in Altenstadt (Duitsland) in 1979 vooraleer ik uit de militaire ploeg stapte. Aan deze internationale militaire P.A. wedstrijd namen de destijds beste valschermspringers ter wereld deel. Naast België waren er Amerikanen (The Golden Knights), Fransen, Oostenrijkers, Italianen en nog wat andere landen van de partij. Na 10 sprongen stonden we met 4 wedstrijddeelnemers gelijk gerangschikt met allen 00.00 cm. 2 Amerikanen, Jones en Fernandez (de topfavorieten), Polak een Oostenrijker en mezelf. Er moesten dan "barrage"-sprongen uitgevoerd worden om uiteindelijk te beslissen wie als winnaar uit de bus zou komen. Bij de eerste "barrage"-sprong scoorden beide Amerikanen 1 cm en ze behaalden zo respectievelijk een 3de en een 4de plaats. Polak en mezelf trapten bij deze sprong weer flink recht op het doelplaatje. De "barrage"-sprongen moesten nu alleen nog door mij en Polak verdergezet worden. Vouwen en weer naar boven. Polak springt als eerste, de heli maakt opnieuw een 360° en dan is het mijn beurt. In de deur, aanvlieglijn checken, dat ziet er goed uit, OK we zijn er, even diep ademen, concentreren en exit. De opening en daling verlopen zoals gepland, de laatste rechte 50 meter wordt ingezet. Onder mij zitten een 5-tal "judgen" in een waaier geconcentreerd naar het doelplaatje te kijken om te zien of het resultaat van de landing dat zo dadelijk door de elektronische "pad" zal aangeduid worden wel degelijk weergeeft wat ze zullen zien van de landingsimpact. 

Ik zet mijn daling gecontroleerd verder, stuur met nauwkeurige korrekties mijn vleugel tot recht boven het doel, nog enkel meters en mijn hiel zal het verdict bepalen. Kalm blijven nu...goed mikken...Tak...Had ik hem? Had ik hem? Ik kijk naar Guy Reniers ( 1 van de 5 Judgen). Hij springt als een waanzinnige omhoog en smijt beide armen zo ver als mogelijk hoog de lucht in...en schreeuwt het uit...Harry, tu as gagné...Hij is als door het dolle heen en staat te dansen als een klein kind. En dan pas dringt het tot me door. Ik heb hier gewonnen...Een onbeschrijfelijk gevoel...Als ik nu nog terugdenk aan dat éne moment in mijn leven en die sprong herbeleef, dan krijg ik meestal nog kippevel...

Polak scoorde bij deze sprong 3 cm en ik trapte wederom keihard een nul en eindigde alzo 1ste op 55 deelnemers met een gemiddelde van 00.00 cm na 12 sprongen. Dit was op dat ogenblik tevens ook een nieuwe nationaal record.

Foto van de sluitingsceremonie en prijsuitreiking.

Mijn overwinning haalde zelfs de krant. Ik was erin geslaagd toppers van wereldformaat zoals Jean Dermine en Cheryl Stearns naar huis te springen. Man, man, man wat een onthaal toen we een paar dagen later thuis arriveerden...Precies of ik had Olympisch goud meegebracht....

Aan alle mooie dingen komt een eind. Begin 1980 verliet ik "De Ploeg" en tevens het Belgisch Leger en stortte me in 't bedrijfsleven als burger. Het valscherm werd aan de haak gehangen en gedurende ongeveer 10 jaar stopte ik met springen...Tijd voor andere dingen...Trouwen, bouwen en kindjes fabriceren, waren zowat de highlights in deze fase van mijn leven. 3 kloeke zonen zagen het daglicht en het nam tamelijk wat energie en tijd in beslag om deze op te voeden...Voor valschermspringen was er bijgevolg op dat ogenblik niet veel tijd en geld...

Maar "skydiven" zit in mijn bloed en bleef als een rode draad door mijn leven lopen. In 1990 keerde ik terug naar de paraclub en nam ik de draad terug op...Mijn broer Marc voelde de drang om ook eens te weten te komen hoe het voelt om uit een vliegtuig te springen met een valscherm. Toen ik dat vernam, was het hek van de dam. Ik moest en zou mee met hem gaan om dit samen te beleven. Hieronder zie je hem in volle actie.... 

Resultaat is dat de dag van vandaag, ik nog steeds actief spring en hij reeds na enkele jaren zijn scherm aan de haak hing... 

In 1992 werd ik instructeur en in 1994 zo waar zelfs centrumleider van het toenmalige "SPC" Schaffen Para Club. 5 jaar lang oefende ik deze functie uit. In 1996 behaalde ik de kwalificatie van tandemmaster.

Toen kwam de tijd dat mijn eigen kinderen groot genoeg waren om zelf te gaan "skydiven". Mijn oudste zoon Grim is tot op heden de enige die in mijn voetsporen is getreden. In 2000 gaf ik hem zelf opleiding om te leren skydiven. Aan deze cursus nam ook Andy Grauwels deel, momenteel beter bekend als Andy "Hayabusa". Onderstaand, vind je enkele foto's van Grim's eerste "skydives". En het mag gezegd worden : alle begin is moeilijk...waarvan hier het bewijs.

Deze foto werd destijds gemaakt door Danny Eeckhout, ons aller betreurde cameraman die op 1 april 2000 het leven liet tijdens een trainingssprong te Lapalisse als cameraman van de toenmalige militaire ploeg. We verloren toen allen niet alleen een zeer goede vriend, maar ook een getalenteerd skydiver... 

Nu 11 jaar later heeft Grim inmiddels meer dan 3000 sprongen op zijn actief en houdt hij zich voornamelijk bezig met video-werk en "swoopen". Tijdens de DST (Dutch Swooping Tour) in Zwartberg behaalde hij eind 2006 een 1ste plaats en in oktober 2007 een 3de plaats in wedstrijden waar toch meerdere nationaliteiten aan deelnamen. Eind 2008 werd daar zowaar een deelname aan het 2de wereldkampioenschap Swoopen te Pretoria in Zuid-Afrika aan toegevoegd.  . In augustus 2009 behaalde hij in Klatovy een welverdiende 2de plaats. In het spoor van de wereldtop ? Zo vader, zo zoon ??? In elk geval, de pa zo fier als ne gieter en terecht....

De laatste jaren begon ik meer en meer terug de hunkeren naar constructief bezig zijn met valschermen en besloot ik om opnieuw achter de stikmachine te kruipen...Ik tekende bijgevolg in op een cursus "senior rigger" van de B.P.R.A. (Belgian Parachute Rigger Association) die uiteindelijk doorging eind 2005. 

Deze cursus wierp voor mij een nieuw licht op skydiven : Materiaalkennis, herstellen, reglementering, safety bulletins, enz...'t was niet allemaal nieuw maar toch wel zeer boeiend gebracht door de "ouwe" rotten in het vak. Ronny Marien werd mijn mentor en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Wie, beter dan hij, kon mij de knepen van het riggen bijbrengen ? Noch het theoretisch examen, noch het praktisch examen vormden een belemmering om mijn droom te realiseren.

Polleke zou nu, en dat weet ik zeker, fier zijn op me. Maar ik, ik ben maar al te blij dat hij me de opportuniteit gegeven heeft om mijn eerste "rigger-daden" te stellen 40 jaar eerder...

Dank zij de opportuniteit van rigger te zijn geworden, heb ik dan de mogelijkheid gehad om een nieuw revolutionair concept van openingsysteem op de markt te brengen met name de "mPOD". Hierover vind je meer op mijn website onder de link "mPOD"

Epiloog...

Tot op heden, ben ik nog steeds besmet met dat weerbarstige "skydive-virus"...Ik vrees dat er geen medicatie bestaat om van deze plaag te genezen...en dat ik gedoemd ben om te "skydiven" tot mijn laatste adem...    

Zelfs na 34 jaar, kan ik mij nog steeds verkneukelen op een WE-tje "skydiven". Het team waar ik momenteel mijn hartje mee ophaal, luistert naar de naam "Ahwaway"...Dit zou zoveel betekenen als "Levensgenieter" in het Arabisch...Meer dan toepasselijk op mijn levensvisie...Ik ben hen dankbaar dat zij me de kans bieden om mijn passie intens te beleven...

Ziehier een foto van één onzer exits...

Wil je ons in levende lijve aan 't werk zien, dan  kan je via onderstaande links enkele video opnames van uitgevoerde sprongen bewonderen...

Ahwaway 20070421_01.avi (7,7 Mb)

Ahwaway 20070922_05(FST).avi (7,89 Mb)

Ahwaway 20070923_02(FST).avi (7,50 Mb)

Inmiddels zijn we 2 jaar later en maak ik deel uit van een 8-way team...Kortelings publiceer ik hiervan ook wat "footage"...

 

Veel plezier ermee.... 

Moge dit duren tot in de eeuwen der eeuwen...                                  

Dit verhaal berust op waargebeurde feiten en behoort voor mij tot de betere herinneringen die ik nog van mijn jeugd heb....

Harry Swinnen.